Τατίστσεφ, Βασίλι Νικίτιτς

(1688 – 1750). Ρώσος ιστορικός, γεωγράφος, φιλόσοφος και πολιτικός. Σπούδασε στη σχολή του πυροβολικού της Μόσχας, πήρε δε μέρος στη μάχη της Ποτάβας και στην εκστρατεία του Προύθου. Αργότερα πήγε στη Γερμανία όπου σπούδασε φιλοσοφία και μηχανική και όταν επέστρεψε στη Ρωσία στάλθηκε από τον Πέτρο τον Μεγάλο στη Σιβηρία, το 1720, για να οργανώσει τα μεταλλεία χαλκού και ασημιού στη χώρα αυτή. Η αυτοκράτειρα Άννα τον διόρισε διοικητή του Αστραχάν, όπου και πέθανε. Ο T. υπήρξε ένας από τους διασημότερους άνδρες της ρωσικής αναγέννησης και ένας από τους κυριότερους συνεργάτες του Μεγάλου Πέτρου στις πολιτικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις του. Τα συγγράμματά του εκδόθηκαν μετά τον θάνατό του και τα σπουδαιότερα από αυτά είναι: Ρωσική ιστορία από τους αρχαιότατους χρόνους, η οποία υπήρξε η κυριότερη πηγή των μεταγενέστερων ιστορικών, Δημόσια εκπαίδευση, Γεωγραφικό και πολικό λεξικό, Διάλογος δύο φίλων περί της χρησιμότητας των επιστημών, στο οποίο εκτίθενται οι πολύ προηγμένες ιδέες του περί κοινωνικής μόρφωσης. Στα υπομνήματά του προς τον τσάρο υποστηρίζει τη γνώμη περί παροχής της γης σε αυτούς που την καλλιεργούν και της χειραφέτησης των δουλοπάροικων.